Edwim Peters over zijn houtsnedes
Een prachtige houtsnede van de nieuwe museumvleugel van kunstenaar en theatermaker Edwim Peters wekte onze belangstelling. Wie is hij en wat houdt hem bezig?
Edwin (Arnhem, 1965) begon met een opleiding goud- en zilversmid in Schoonhoven. “Maar tijdens mijn stage kwam ik erachter dat het niet iets was waar ik mee door wou gaan. Het past niet bij mij temperament. Dat gepriegel. Wat ik nu doe is ook priegelen, maar toch anders.”
“Op de kunstacademie (de HK Arnhem) kwam ik erachter dat ik een theateropleiding wilde gaan doen. En dat heb ik toen gedaan. Sindsdien ben ik zelfstandig theatermaker, vooral op maat: voor bedrijven en kleine voorstellingen op festivals. Ik werk nu in Ouwehands Dierenpark als acteur, en af en toe als stuurman op een fietsorkest, een tandem met zes mensen. Ik doe dus niet het grote toneel, geen Shakespeare of Tsjechov. Dat is niet mijn ding.”
Edwim vertelt met veel enthousiasme over zijn werk. Zijn studio is een bescheiden ruimte met uitzicht op de Frostbrug. Aan het plafond hangen afdrukken. Aan de muren grotere prenten, sommige hebben de kartonnen hoeken nog aan de lijsten. Bij het raam staat zijn werktafel met daarnaast een imposante drukpers. “Het is niet zo’n grote ruimte, dus ik moet het wel op orde houden. Ik wil ’s ochtends meteen beginnen en niet eerst opruimen.”
Eigen postertjes
“Ik ben met de houtsneden begonnen omdat ik voor theatervoorstellingen mijn eigen postertjes en toegangskaartjes wilde maken. Ik had nog gutsjes liggen en een stukje hout en wat inkt en ben daarmee aan de slag gegaan. Mijn eerste poster was een aankondiging van een middeleeuws toneelstuk. We waren zelfs al aan het repeteren. De voorstelling is er nooit van gekomen.”
“Ik merkte dat uit het maken van die houtsneden een toffe techniek vond. Het heeft iets primitiefs, iets basaals. Dat is toen een eigen leven gaan leiden. Ik ben begonnen met het afdrukken van houtsneden met behulp van een lepel en dat is steeds verder gegroeid.
Ik heb een pers gekocht, een atelier gehuurd, portfolio opgebouwd en uiteindelijk opdrachten gekregen. Van particulieren en culturele instellingen. Particulieren kennen vaak mijn stijl en vragen dan of ik houtsnede van hun huis wil maken. Omdat ze het willen verkopen of een prent aan de muur willen hebben. En ik heb voor de Heuvelink Architectuur Prijs bijvoorbeeld al voor de vijfde keer werk gemaakt. Ik maak ook vrij werk, zoals een prent van de bocht in de Hommelseweg die ik heel mooi vind. En ik ben nu met een alfabet bezig.”
Twee gezichten
“Ik houd mijn theaterwerk en mijn prentkunst apart. Mijn grafische werk is steeds verder weg gaan staan van het theater. Dat bevalt me het best. Mijn energie heeft twee gezichten. Dat bestaat eigenlijk al lang en ik heb er een vorm in gevonden. Het is nu geen gepriegel meer trouwens, maar meer iets wat je hanteert. Dat hoor je toch vaak: wat een monnikenwerk, hoe lang ben je ermee bezig? Maar zo voelt het niet. Ik wil een mooie prent maken. Dat is het leukste dat er is. En met deze techniek kun je meer afdrukken maken. Dat heeft iets heel moois. Een superstempel is het eigenlijk. Je kunt het gewoon aan de keukentafel doen. De eenvoud en het primitieve bevat me heel erg.”
Arnhem
Vaak komt Arnhem terug in zijn werk. Natuurlijk: hij is er geboren en heeft op meerdere plekken gewoond. “Ik had zin om dingen vast te leggen van vroeger. Zoals de wijk Alteveer, waar ik ben opgegroeid. En het Openluchtmuseum waar wij naast woonden. Daarna heb ik bijvoorbeeld de trolleybus gemaakt. En bijvoorbeeld de Zijpse Poort, maar dan wel de jaren vijftig-variant. De panden naast het Vesta-gebouw staan er niet meer op. Het klopt niet als tijdsbeeld, maar ik vind dat niet zo’n probleem. Ik zag een tijd terug de jaknikker in het Openluchtmuseum. Daar moest ik meteen wat mee. Andere dingen sudderen en hebben toch meer tijd nodig. Ik hoor vaak dat mijn werk een pamflettistische stijl heeft, zelfs socialistisch. Art Deco, Amsterdamse School. Ik doe het er niet om, maar snap het wel.”
Bruno Heemskerk
