Van 11 oktober tot 16 november krijgen de drie net afgestudeerde kunstenaars die werden genomineerd voor de ArtAwardArnhem een eigen expositie in Museum Arnhem. Naast award-winnaar Yiyang Zhou zijn dat Cari Călinici en Alejandro Jiménez. Wie zijn zij en wat houdt hen bezig? Docent, kunsttheoreticus en filosoof Laura van Grinsven presenteerde de drie tijdens de tweede editie van Kunstgasten op 31 augustus.

Cari Călinici

Cari Călinici beweegt zich met haar wek tussen de fysieke en de digitale wereld. Ze is gefascineerd door de overlap tussen deze werelden, waarin het digitale interfereert met de werkelijkheid. Welke invloed heeft technologie op ons lichaam, onze identiteit, onze omgeving en zelfs op de niet-menselijke medebewoners van onze planeet? Om deze vragen te onderzoeken, richt Cari zich vaak tot de transfeministische theorie, een tak van het feminisme die de emancipatie van cisgender vrouwen, transvrouwen, transmannen en andere gender-diverse personen centraal stelt. .

In haar installatie Preserved, Perma-Frosted, Perverted II staat behoud centraal. Behoud kan betekenen dat dingen er als nieuw uitzien. Het is het vasthouden aan de droom om voor altijd jong en mooi te blijven. Of, zoals Cari het uitdrukt, ‘de fetisjisering van de jeugd en versnelling’.

Over deze installatie zegt Cari: “Het is een kleine kudde koelkasten op menselijke schaal, geïnspireerd op fantasieën over onsterfelijkheidselixers, fonteinen van de jeugd en cryogeen geconserveerde hersenen.”

In dezelfde ruimte wordt het geluid van de koelkasten begeleid door dat van 3D-geprinte, eindeloos klapperende tanden.

Ook programmeerde ze een spel en houdt ze op gezette tijden een voordracht – ‘Data never dies’ – over een online ontmoeting (een op het web gevonden Reddit-gesprek). Die ontmoeting opent een heel specifieke sociale situatie, compleet met bijbehorende netwerken en codes die laten zien hoezeer onze levens verstrengeld zijn met technologie. Cari: “Als we ideeën naar buiten brengen, waar anderen ook over hebben nagedacht, kunnen mensen met de juiste middelen en een beetje slimheid en know-how het idee oppikken en daadwerkelijk iets produceren. Zou het niet fijn zijn om zoiets in je handen te hebben, in plaats van goedkoop plastic?”

Yiyang Zhou

Het werk van Yiyang Zhou draait om het idee van onderhoud. Voor hem vervult de architectuur deze rol. Onderhoud handhaaft de orde, geeft structuur en houdt verschillende groepen bij elkaar. Het kan gewelddadig zijn als het beslist wie binnen wordt gehouden en wie wordt buitengesloten. Het ontkent de natuurlijke stroom van het leven. Zijn sculptuur Uovo (Ei) van Yiyang kan daarom juist worden opgevat als een vorm van anti-architectuur.

Yiyang vergelijkt sociale infrastructuur ook met spijsvertering. Hij noemt dit proces ‘eetbaarheid’. Daarmee verwijst hij naar de manier waarop het leven oplost, consumeert, verteert en ontbindt. Onderhoud daarentegen zorgt er juist voor dat dingen stilstaan. Het categoriseert en repareert.

Yiyang zegt daarover: “Er is geen ‘buitenkant’ aan deze toestand. Geen ‘weerstand’ die onschuld kan voorwenden. Het enige wat ik kan doen is het gevoel benoemen van onderhouden worden – de uitputting van constante functionaliteit en de claustrofobie van leesbaarheid. Ik word behouden — niet vastgehouden. Niet bevolen. Zelfs niet gemanipuleerd. Maar in beweging gebleven. Nuttig gebleven. Schoon gehouden.”

Voor Zhou wordt aandacht een manier om de architectuur van een ruimte te openen. Of, zoals hij het zegt: “Het verkennen van de honger van de ruimte, niet als een passieve container, maar als een systeem van ruimtelijke spijsvertering en disciplinaire eetlust.”

In Uovo (Ei) richt hij zich op een heel bijzonder soort ruimte: de broederschaps- of studentenverenigingszaal. Ruimtes gedefinieerd door insluiting en uitsluiting, door ritueel en broederschap. In plaats van deze structuren van onderhoud te bevestigen, verzet Zhou’s sculptuur zich ertegen door aandacht voor de objecten binnenin. En door hun gedeelde toestand van eetbaarheid.

Alejandro Jimenez

Alejandro Jimenez werkt in de ruimtes ‘tussenin’. In transitie. In opaciteit. In lucht.

Hij onderzoekt hoe hij voorbij het statische, dualistische denken kan komen. Op zoek naar een open manier van ‘zijn’, die flux, verandering en verschil omarmt. Hij wil weerstand bieden aan het framen van kennis en ervaring als vaststaand, rationeel of eeuwig.
Hij weigert gemakkelijke tegenstellingen, zoals geest en lichaam, wetenschap en kunst, natuur en cultuur, menselijk en niet-menselijk. In plaats daarvan omarmt hij de steeds veranderende, complexe staat van ‘er tussenin zijn’.

Zijn werk is deels verborgen, onstabiel en onopgelost. Hij maakt naar eigen zeggen installaties “die verschuiven en hervormen als een levend organisme.”

De installatie Alter- begint met het concept van lucht. Dat weerspiegelt zijn ervaring van het leven tussen landen, tussen culturen, tussen verschillende kennissystemen.

Alter- combineert sculptuur, gevonden objecten, geluid, poëzie en verbeelding. Het roept een subtiel delirium op. Een psychogeografie waar aanwezigheid en herinnering elkaar ontmoeten. En ook waar ambiguïteit en realiteit of lucht en soliditeit elkaar ontmoeten. Het creëert een ruimte ertussenin, een ruimte waar verschillende krachten onderhandelen, altijd in beweging.

Het werk put uit veel inspiratiebronnen: een gedicht van Mark Strand, de Tuin der Lusten van Jeroen Bosch, Serpentine Dance van Loie Fuller. Geluid, zoölogie en geometrie. Aerodynamica, dans en poëzie. Architectuur in dialoog met het lichaam – en met stof. Latijns-Amerikaans magisch realisme naast ready-mades.

Alter- nodigt je uit om van perspectief te veranderen en om te vertoeven in ambiguïteit. Om het niet volledig weten te omarmen. Om van gedachten te veranderen. Om te leren – of misschien gewoon om je verloren te voelen.

Zoals Alejandro zegt: “Mijn werk komt samen als een plek voor repetitie van het echte dat mogelijk kan worden verplaatst naar de sociaal-politieke arena”.