De variatie in de torsen van Wim Lemmens zit in de verscheidenheid aan lijnen die bij elke tors weer een andere beweging in gang zet. Als Lemmens het menselijk lichaam als onderwerp neemt, staat belijning en beweging centraal. Het gaat hem om de lijnen die de vormen definieren; in die belijning is de lichtval essentieel. Lemmens weet de indruk die hele specifieke momenten op hem maken, om te zetten in marmer.
In de verhalen van Wim herleeft de romantiek van de studios in Pietrasanta, eeuwenlang het kloppend hart van de productie en creatie van beelden waarvoor het marmer uit de dichtbijgelegen groeven werd gedolven. Een van deze werkplaatsen, Studio Sem, in de jaren 50 opgericht door Sem Ghelardini, werd een bekende plek waar jonge, beginnende kunstenaars in contact kwamen met gevestigde beeldhouwers. Sem Ghelardini werd door het faciliteren van de productie van beelden in een bijzondere, collegiale sfeer, minstens zo bekend als de grote kunstenaars die in zijn studio werkten.
Aan het eind van de jaren 70, na zijn afstuderen aan Academie St. Joost in Breda, trok Wim Lemmens met een Italiaanse vriend naar Pietrasanta. Gedurende enkele jaren assisteerde hij kunstenaars en startte de ontwikkeling van zijn eigen werk. Ook Lemmens heeft mooie herinneringen aan de Studio Sem. “In de studio ontmoette ik Henry Moore, hij kwam aan in de werkplaats, deed zijn colbertje uit en begon te werken, het viel mij op dat Moore zelf verrekte goed kon kappen.” Met de lokale artisani werkte Lemmens aan beelden voor andere kunstenaars. Van hen leerde hij het handwerk. Wim kan met enthousiasme vertellen over de printbeitel, spitsbeitel, tandbeitel, vlakbeitel, rondeel of de letterbeitel. Over frijnen, schuren en boucharderen.
Het werk van Lemmens is van 15 juni tot en met 25 januari 2026 te zien in een solotentoonstelling in Het Depot in Wageningen.
